کد مطلب:141808 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146
شهادت عمروبن قرظه خزرجی
پس از «زهیر»، «عمرو بن قرظه» پیش روی امام ایستاد و از امام حمایت كرد. دشمن از هر طرف به سوی امام تیر پرتاب می كرد، ولی «عمرو» با سینه و پیشانی به استقبال تیرها می رفت. زخم های فراوانی بر بدن او پیدا شده بود. در این حال به سمت امام نظر كرد و گفت: «ای پسر پیامبر! آیا به عهد خود وفا كرده ام؟» امام فرمود: «آری، شما در بهشت پیش روی من هستی، از من به رسول خدا سلام برسان و به ایشان خبر ده كه من هم خواهم آمد» [1] . برخی گفته اند: او ساعتی با دشمن جنگید. سپس به خدمت امام بازگشت و در برابر امام ایستاد تا كه از امام محافظت كند. [2] ابن نما به این نكته اشاره دارد كه رجز او در میدان جنگ پاسخی به ادعای خرافه ابن سعد بود كه می گفت: «اگر از جنگ با حسین امتناع ورزم ابن زیاد خانه ام را خراب می كند». [3] عمرو بن قرظه این اشعار را در حال رزم می خواند:
«قد علمت كتیبة الانصار
أنی سأحمی حوزة الذمار
ضرب غلام غیر نكس شاری
دون حسین مهجتی و داری» [4] .
او كه در راه حسین جان و خانه اش را تقدیم كرد، در زیارت ناحیه مقدسه، مورد سلام قرار گرفته است: «السلام علی عمرو (عمر) بن قرظة الانصاری؛ [5] سلام بر عمرو بن قرظه كه او از انصار بوده است».
درسی كه می توان گرفت: مقایسه كسی كه ادعای فرماندهی اهل كوفه را دارد چون ابن سعد با این بزرگ مرد كه از همه چیز خود، برای یاری امام گذشته بر اهل خرد درسی عبرت آموز است.
«قد علمت كتیبة الانصار
أنی سأحمی حوزة الذمار
ضرب غلام غیر نكس شاری
دون حسین مهجتی و داری» [4] .
او كه در راه حسین جان و خانه اش را تقدیم كرد، در زیارت ناحیه مقدسه، مورد سلام قرار گرفته است: «السلام علی عمرو (عمر) بن قرظة الانصاری؛ [5] سلام بر عمرو بن قرظه كه او از انصار بوده است».
درسی كه می توان گرفت: مقایسه كسی كه ادعای فرماندهی اهل كوفه را دارد چون ابن سعد با این بزرگ مرد كه از همه چیز خود، برای یاری امام گذشته بر اهل خرد درسی عبرت آموز است.
[1] فالتفت الي الحسين عليه السلام و قال: يابن رسول الله اوفيت؟! قال: نعم، انت امامي في الجنة، فاقرأ رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم عني السلام، و اعلمه اني في الاثر، فقاتل حتي رضوان الله عليه؛ الملهوف علي قتلي الطفوف، ص 162؛ موسوعة كلمات الامام الحسين، ص 442.
[2] ابصار العين، ص 156 و مقصد 5.
[3] مثير الاحزان، ص 650.
[4] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 434.
[5] اقبال الاعمال، ج 3، ص 80.